• Многофункциональное оборудование по работе с деревом: http://lion-drev.ru.

 

La morto de la poeto
de Mihhail LERMONTOV
elrusigis K. GUSEV
Aperis en Elektitaj versajhoj (1964)

La poemo estas dedichita al la genia rusa poeto Pushkin, murdita en duelo.

     Revenghon, caro! Surgenuen
      Mi falos antau vi:
      Nur juste vi kondamnu la murdinton,
      Ke l' ekzekuto vian pravan jughon
      Proklamu klare al la posteuloj,
      Ke la krimuloj vidu ghin ekzemplo.

      Pereis li, poet' de justo,
      Murdita per la kalumni',
      Kun peza plumbo en la brusto
      Kaj venghavido mortis li! ...
      Ne povis la animo luma
      Subighi al la malhonor',
      Li sola kontrau fals' monduma
      Ribelis ... Kaj li estas for!
      Murdita! ... Do por kio ploroj,
      De l' povraj laudoj tarda hhor'
      Kaj sinpravigoj de l' sinjoroj?
      Pro fato li jam estas for!
      Kaj chu ne vi kolere pelis
      La noblan kanton de liber',
      Elblovi incendion celis,
      El la jhaluzo - nur fajrer'?
      Do ghoju ... Mutas bardo nia,
      La bonon rompis la malbon'.
      Ne lumas plu la stel' genia,
      Forvelkis la solena kron'.

      Murdinto lia senkompate
      ekpremis feron de la chan',
      La koro vanta batis glate,
      Neniom tremis tiu man'.
      Kaj chu ne miro, chu ne strango?
      Pelata per la sort' migrant',
      Nomadis li en nia land'
      En sercho de felich' kaj rango,
      Ofende mokis pli kaj pli
      De nia tero lingvon, moron
      Kaj malestimis nian gloron,
      Ne sciis en la sanga horo,
      Sur kion levis sian manon li! ...
      En tombo kushas jam la bardo,
      Samkiel tiu, kiun li kun ardo
      Prikantis sorche en la versroman' ?
      Kantisto de bonkoro kaj bonfarto
      Murdita per la senkompata man'.

      Por kio de la pac' kaj simplo vilaghloka
      Enpashis mise li al la mondum', sufoka
      Por la sincera sent' kaj liberema sagh'?
      Por kio premis la la malamikajn manojn,
      En la envia rond' serchante la kompanojn,
      Li, kompreninta homojn de l' junagh'? ...

      Anstatau simpla kron' al li surmetis ili
      La kronon dornan, nur kun lauro por ornam' ?
      Ghi devas kvzazau chiam brili,
      Sed kashe piki, piki jam;
      Venenis liajn lastajn horojn frido,
      Malica flustro mokis lin, kaj jen
      Li mortis kun la vana venghavido,
      Kun kasha disrevigho kaj chagren'.
      La kantoj de mirinda brilo
      Ne sonas jam sub la chiel',
      Malhelas lia mortazilo,
      Surbushe kushas la sigel'.

----------------------------------------

      Kaj vi, arogaj heredantoj
      De la gepatroj malhonestaj, nun
      Tretantaj per la fiaj sklavaj plandoj
      La familiojn, kiujn lasis la fortun'!
      Vi en avida ar' starantaj che la trono
      Ekzekutistoj de genio, glor', liber',
      Kaj gardas vin la legho, kiel krono,
      Silentu antau vi la justo kaj la ver'!
      Sed estas dia jugh', malchastaj dorlotatoj,
      Kaj la jughisto jam atendas vin
      Ne achetebla per la or' kaj flatoj
      Li krimojn viajn antauvidas ghis la fin'.
      Kaj jam al vi la kalumnia lango
      Ne helpos per la malhonesta ard',
      Kaj ne forlavos vi per via nigra sango
      La sanktan sangon de la bard'!

(1837)

 

Михаил Лермонтов

СМЕРТЬ ПОЭТА

			Отмщенье, государь, отмщенье!
			Паду к ногам твоим:
			Будь справедлив и накажи убийцу,
			Чтоб казнь его в позднейшие века
			Твой правый суд потомству возвестила,
			Чтоб видел злодеи в ней пример.

Погиб поэт!- невольник чести -
Пал, оклеветанный молвой,
С свинцом в груди и жаждой мести,
Поникнув гордой головой!..
Не вынесла душа поэта
Позора мелочных обид,
Восстал он против мнений света
Один, как прежде... и убит!
Убит!.. К чему теперь рыданья,
Пустых похвал ненужный хор
И жалкий лепет оправданья?
Судьбы свершился приговор!
Не вы ль сперва так злобно гнали
Его свободный, смелый дар
И для потехи раздували
Чуть затаившийся пожар?
Что ж? веселитесь... Он мучений
Последних вынести не мог:
Угас, как светоч, дивный гений,
Увял торжественный венок.

Его убийца хладнокровно
Навел удар... спасенья нет:
Пустое сердце бьется ровно,
В руке не дрогнул пистолет.
И что за диво?... издалека,
Подобный сотням беглецов,
На ловлю счастья и чинов
Заброшен к нам по воле рока;
Смеясь, он дерзко презирал
Земли чужой язык и нравы;
Не мог щадить он нашей славы;
Не мог понять в сей миг кровавый,
На что он руку поднимал!..

И он убит - и взят могилой,
Как тот певец, неведомый, но милый,
Добыча ревности глухой,
Воспетый им с такою чудной силой,
Сраженный, как и он, безжалостной рукой.

Зачем от мирных нег и дружбы простодушной
Вступил он в этот свет завистливый и душный
	Для сердца вольного и пламенных страстей?
Зачем он руку дал клеветникам ничтожным,
Зачем поверил он словам и ласкам ложным,
	Он, с юных лет постигнувший людей?..

И прежний сняв венок - они венец терновый,
	Увитый лаврами, надели на него:
		Но иглы тайные сурово
		Язвили славное чело;
Отравлены его последние мгновенья
Коварным шепотом насмешливых невежд,
И умер он - с напрасной жаждой мщенья,
С досадой тайною обманутых надежд.
		Замолкли звуки чудных песен,
		Не раздаваться им опять:
		Приют певца угрюм и тесен,
		И на устах его печать.
		_____________________

	А вы, надменные потомки
Известной подлостью прославленных отцов,
Пятою рабскою поправшие обломки
Игрою счастия обиженных родов!
Вы, жадною толпой стоящие у трона,
Свободы, Гения и Славы палачи!
	Таитесь вы под сению закона,
	Пред вами суд и правда - всё молчи!..
Но есть и божий суд, наперсники разврата!
	Есть грозный суд: он ждет;
	Он не доступен звону злата,
И мысли, и дела он знает наперед.
Тогда напрасно вы прибегнете к злословью:
	Оно вам не поможет вновь,
И вы не смоете всей вашей черной кровью
	Поэта праведную кровь!

1837